En toch is het huwelijksleven daar streng en geen enkel aspect van hun zeden is meer te loven.  Want zij zijn ongeveer de enige barbaren, die met één vrouw tevreden zijn, op zeer weinige uitzonderingen na, die het niet uit wellust doen maar omdat ze wegens hun aanzienlijke stand met vele huwelijksaanzoeken worden bedacht.

Het is niet de vrouw die aan de man de bruidsschat aanbiedt, maar de man aan de vrouw.  De ouders en de verwanten zijn bij die plechtigheid aanwezig en keuren de geschenken.  Die geschenken zijn niet uitgezocht om de vrouwen te behagen of de jonge bruid te tooien, maar het zijn ossen, een gebreideld paard, een schild met een framea en een zwaard.  Overeenkomstig deze geschenken wordt de vrouw als echtgenote verkregen en op haar beurt biedt zij de man een paar wapens aan: dat achten zij de hechtste band, dat is hun heilig mysterie, dat zijn de beschermgoden van het huwelijk.  Opdat de vrouw niet zou menen dat ze buiten de gedachte aan mannelijke daden en buiten de oorlogsgebeurtenissen staat, wordt er haar door de plechtigheden bij de inzegening van haar huwelijk op gewezen dat ze als deelgenote in de lasten en de gevaren in huis treedt, en dat ze in vrede en in oorlog hetzelfde (als haar man) zal moeten doorstaan en wagen: dat is de diepere zin van de gekoppelde ossen, van het opgetuigde paard, van de geschonken wapens.  Zo moet zij leven, zo sterven: zij neemt een opvatting aan die zij ongeschonden en in volle waardigheid aan haar kinderen overlaat, die de schoondochters overnemen en die verder op de kleinkinderen overgaat.

De vrouwen leven dus in een goed beschermde kuisheid, door geen verleidende toneelvoorstellingen, door geen zinnenprikkelende braspartijen verdorven.  Van geheime minnebrieven weten zomin de man als de vrouw iets af.  In dat zo talrijke volk doet overspel zich uiterst zelden voor; de straf daarvoor is onmiddellijk en wordt aan de echtgenoot overgelaten: met kortgeknipte haren jaagt de echtgenoot de vrouw in tegenwoordigheid der verwanten naakt uit zijn huis en drijft haar met de zweep doorheen heel het dorp; want voor het prijsgeven der kuisheid bestaat er geen vergiffenis, noch door haar schoonheid, noch door haar jeugd, noch door haar rijkdom zal de geschandvlekte een nieuwe echtgenoot vinden.  Niemand maakt in Germanië immers grapjes over vergrijpen; verleiden en verleid worden wordt daar niet als tijdgeest bestempeld.  Beter nog is het met die staten gesteld, waar alleen maagden huwen en met één hoop en één huwelijksbelofte het leven der vrouw voorgoed afgesloten wordt.  Zo ontvangen zij één echtgenoot, zoals ze één lichaam en één leven ontvingen, opdat er verder geen gedachte, langer geen begeerte zou zijn, opdat zij niet zozeer de echtgenoot, dan wel de echt liefhebben.

Het aantal der kinderen begrenzen of een nageboren kind doden houden ze voor een misdaad; daar hebben goede zeden meer kracht dan elders goede wetten.  

In ieder huis groeien de kinderen naakt en smerig op tot die gestalte en tot die lichaamsbouw waar wij verstomd over staan.  De eigen moeder voedt elk kind met de borst, zij worden niet aan meiden of voedsters overgelaten.  Heer en slaaf kan men door geen verfijning in opvoeding onderscheiden: te midden van hetzelfde vee, op dezelfde grond leven zij beiden, totdat de leeftijd de vrijgeborenen een afzonderlijke plaats toekent, de manhaftigheid die plaats bekrachtigt.

Laat kennen de jongelingen het huwelijksgenot, vandaar hun onverzwakte teelkracht.  En ook voor de meisjes zijn zij niet gehaast; hun leeftijd is dezelfde, hun hoge wasdom gelijk; even kerngezond paren zij en de kinderen weerspiegelen de kracht der ouders.

De zonen der zusters genieten bij hun oom dezelfde achting als bij hun vader.  Sommigen beschouwen deze band van het bloed als nog heiliger en nauwer, en dringen er nog meer op aan bij het ontvangen van gijzelaars, overtuigd als zij zijn dat zij daardoor het geweten vaster en de familie in een bredere kring gebonden houden.  Erfgenamen nochtans en opvolgers zijn alleen de eigen kinderen en dat zonder testament.  Zijn er geen kinderen, dan vormen de broers en de ooms langs vaders- en langs moederskant de naaste trap voor het overnemen van het bezit.  Hoe meer bloedverwanten, hoe groter het aantal der aanverwanten, des te aangenamer is de oude dag; de kinderloosheid wordt helemaal niet op prijs gesteld.

De erfgenaam moet zowel de veten van zijn vader of bloedverwant als de vriendschapsbetrekkingen overnemen; de veten duren niet onverzoenlijk voort; want zelfs doodslag wordt door (het uitkeren van) een overeengekomen aantal ossen en schapen uitgewist en geheel de familie krijgt voldoening, dit is voordelig voor de gemeenschap vermits de veten gevaarlijker zijn bij grote vrijheid.

Voor vriendengastmalen en gastvrijheid jegens vreemdelingen heeft geen ander volk een meer uitgesproken voorliefde.  Gelijk welke sterveling zijn dak ontzeggen, geldt voor hen als een heiligschennis; iedereen ontvangt aan zijn tafel, gedekt met spijzen volgens zijn vermogen.  Wanneer deze beginnen te ontbreken, dan wijst hij, die zo-even gastheer was, (de vreemdeling) een gastverblijf aan en begeleidt hem daarheen; ze begeven zich zonder uitnodiging naar het naaste huis.  Dat heeft geen belang; met dezelfde minzaamheid worden zij ontvangen.  Niemand maakt onderscheid tussen een bekende of een onbekende als het om gastrecht gaat.  Het behoort tot de gewoonte de gast bij zijn vertrek voldoening te schenken als hij om iets vraagt; en op zijn beurt heeft de gastheer dezelfde vrijheid van vragen.  Ze hebben genoegen in geschenken, maar ze rekenen het geven niet aan, ze nemen geen verplichting op zich door het ontvangen; de omgang tussen gastvrienden is vriendschappelijk.